Voor wat het ding waard is kan je nou niet bepaald van burengerucht spreken. Alles beter dan helemaal geen geluid.
Jelle kijkt om zich heen. Kale boel. Oma's bed staat nu in wat zijn nieuwe slaapkamer blijkt te zijn. En het oude bureautje van mams is ook meeverhuisd. Gelukkig heb ik nog mijn laptop, anders zou je kunnen denken dat ik in de middeleeuwen ben terecht gekomen. Jelle lacht schamper.
Schrale troost, alles beter dan in het kleine kamertje bij oma.
Niet dat oma geen schat is, ze bemoeit zich alleen met alles. Als het aan haar lag zou je nog truttiger over straat lopen. Ze wil je het liefste in zo'n stropdas zien en net pak. En je haar liefst niet in pieken, want de mensen zouden kunnen denken dat je je haar niet hebt gekamd.
Ach....het is een schat en ze bedoelt het niet slecht. Ze leeft in de jaren vijftig.
Het is zo maar een kale bedoening hier.
Vergeeld bloemetjesbehangen en gordijnen uit het jaar nul.
Voorlopig nodig ik hier dus geen vriend uit, die lacht zich rot.
Jelle..kom je even helpen... ik krijg die kast niet naar boven.
Jelle kijkt om het hoekje van zijn slaapkamerdeur.
Zijn moeder kijkt hulpeloos naar boven. Haar hoofd komt nog net boven een linnenkast uit.
Jelle herkent de linnenkast van oom Frans. Oke.....
Samen sjouwen ze de kast naar een hoek van een slaapkamer. Gelukkig erf ik dat ding niet!
Jelle, wil jij de stoelen uit de vrachtwagen halen en in de woonkamer neerzetten?
Verrassing waar de stoelen vandaan komen. Het lijkt wel een tweedehandswinkel.
Ah..ik herken ze van tante Marleen. Die heeft net haar hele huis naar de modernste Style laten inrichten. Jawel de spierwitte o zo besmettelijke oerlelijke fautuiltjes zijn voor ons.
Het is net of we de loterij van Gaandeweg hebben gewonnen georganiseerd voor en door de Bejaardenbond.
Jelle kijkt gegeneerd om zich heen. Het wordt er niet beter op.
Mam ik zet even koffie.
Het koffiezetapparaat en de koffie en de rest zitten in een doos in mijn auto Jelle.
Pas wel op dat de koffiemelk niet omvalt, want het pakje is open en staat los in de doos.
Ja mam.
Jelle haalt de doos en loopt ermee naar de keuken. Nou...keuken... het mag geen naam hebben. Zo'n jaren vijftig keuken; met van die gele gemeleerde steentjes op de vloer en een aanrechtblad wat een beetje opkrult aan het uiteinde; met van die houten kastjes met op de planken bloemetjesplakplastic.
Nou zeg ik je....bloemetjesplakplastic. Hier is een grote renovatie nodig. Ik weet niet of ik hier zal aarden……..
Oom Frans kijkt lachend om de deur.
Ik ruik koffie en daar zeg ik en Ome Theo geen nee tegen.
Wacht ik roep je moeder er ook even bij.
In de woonkamer wordt nog een aftandse salontafel neergezet. Zodat iedereen op zijn gemak koffie kan drinken.
En...Jelle wat vind je van dit paleisje dat je moeder op de kop heeft getikt! Het ziet er niet onaardig uit vind je ..?
Nou oom Theo ik zwijg liever.
Een idee popt in Jelle's hoofd. Misschien trappen oom Frans en oom Theo er nog in ook…...
Maarre nu je er toch over begint, kunnen jullie verven? Je weet wel zo'n blitse kleur tegen de muren. Wat dacht je van hier paars en daar donker blauw. En in de keuken fatsoenlijke planken in de kastjes. En dan wil ik op mijn slaapkamer fel blauw en groen. En een leuk boekenrek voor mijn verzameling vliegtuigen. En die gordijnen, nou daar kan tante Marleen haar creativiteit op kwijt.
Nu kijken Oom Frans en Oom Theo elkaar aan.
Een beetje gelijk heb je wel Jelle. We zouden een zaterdag kunnen opofferen om iets aan de muren te doen. Misschien kan ik aan een goedkope lading verf komen. Je moet wel meehelpen met verven en je moeder ook.
Leuk idee Jelle, maar ik kan niet tegen verflucht.
Jelle's moeder kijkt ongelukkig en ze probeert nog die afschuwelijke muren en gordijnen goed te praten.
Mam als je nou eens een weekendje bij oma gaat logeren. Dan kunnen wij met zijn drieën dit huis verven. Gaaf man, kan gezellig worden.
Jelle krijgt weer hoop, nou zijn moeder nog omturnen. Die heeft weken….. maanden nodig om aan een idee te wennen.
Over een week naar je nieuwe school, heb je er zin in?
Nee, maar ik moet toch. Het zal best wennen zijn. Ik ken niemand. Ik weet niets van de leraren. Het zal wel net zo duf zijn als op het Thorbecke-college.